فلسفه سفره هفت سین
هفت سین نوروز یک سنت کهن پارسی است. این سنت کهن دارای معانی ویژه از نیاکان ماست.در آیین هاى باستانى ایران براى هر جشن سفره ای گسترده مى شد که داراى انواع خوراکى ها بود.
سفره هفت سین نوروزی برپایه عدد مقدس هفت بنا شده بود. عدد هفت در زبان باستانی به نام ” امرداد” است. امرداد معنای جاو دانگی و بی مرگی نام داشت و از آنجائی که این عدد معنای زیبای زندگی و جاودانگی را می‌داد هفت واژه را به نشانه آن گزینه کرده و بر خوان نوروزی می‌چینند.
به روایت دیگر آسیو عدد "هفت" نزد ایرانیان قدیم مقدس بوده است و عدد هفت را گرامی می داشتند. مانند هفت رنگ رنگین کمان،هفت خان رستم در شاهنامه، هفت آسمان، هفت اقلیم، هفت روز هفته
به روایتِی هفت "سین"، نشانه هفت دانه گیاهی است که می‌توان با آن سبزه نوروز را تهیه کرد: جو، ماش، عدس، ارزن، لوبیا، نخود و گندم
در بسیارى از منابع تاریخى آمده است که «سفره هفت سین» نخست «سفره هفت شین» بوده و بعدها به این نام تغییر یافته است. شمع، شراب ، شیرینى ، شهد (عسل) ، شمشاد، شربت و شقایق یا شاخه نبات، اجزاى تشکیل دهنده سفره هفت شین بودند.
هفت سین از هفت محصول زمینی گزینه می‌شود تا از نعمتهای که خداوند به انسان بخشیده است، سپاسگزاری شود.
امروزه سفره هفت سین را روی زمین یا روی میز پهن می کنند و هنگام تحویل سال نو اعضای خانواده دور سفره هفت سین جمع می شوند و برای داشتن سالی پر از شادی و خیرو برکت دعا میکنند. بعضی سفره هفت سین را در مدت سیزده روز نوروز نگه می دارند و در پایان این دوره، در روز سیزده نوروز، سبزه ی سفره هفت سین را به آب می دهند.
اجزاء سفره ی هفت سین
سنجد: نماد عشق و دلباختگى است و از مقدمات اصلى تولد و زایندگى.
سبزه: نماد شادابى و سرسبزى
سمنو: نماد زایش و بارورى گیاهان
سکه: نمادى از خیر و برکت
سیب: نماد مهرومهرورزی
سماق و سیر:نماد چاشنى و محرک شادى در زندگى
آینه نماد روشنایى است و حتماً باید در بالاى سفره جاى بگیرد.
آب و ماهى نشانه برکت در زندگى هستند.
کتاب مقدس هم یکى از پایه هاى اصلى سفره هفت سین است و براساس آن هرخانواده اى به تناسب مذهب خود، کتاب مقدسى را که قبول دارد بر سفره مى گذارد.
