فرض کنید چند سال از امروز که عکس کودک خود را بر روی فیس بوک بارگذاری کرده‌اید می گذرد. دوستان و آشنایان مدت ها پیش آن را لایک کرده بودند و حالا، چند سال بعد کودک شما بیست ساله است. شاید اصلا یادش نباشد که شما برایش یک حساب فیس بوکی ساخته بودید و پدرانه، مادرانه، عکس هایش را به اشتراک گذاشتید تا دوستان و آشنایان خود را در لذت و حتا شاید غم و پستی بلندی های والد بودن شریک کنید.
اما آیا این کار اساسا درست است؟ حالا در این سن، فرزند شما قرار است رابطه شخصی جدی تری در پیش بگیرد، ادامه تحصیل بدهد یا کار پیدا کند. کارفرما می خواهد بداند این جوان تر و تمیزی که برای کار به شرکتش آمده، در عمل چگونه خواهد بود. حتا شریک آینده زندگی اش می خواهد بداند که او چه طور آدمی است، به کجاها سفر کرده، چه لحظاتی از سر گذرانده. با یک کلیک یا جستجوی نام فرزندتان در شبکه های اجتماعی، ممکن است همه چیز مثل کارنامه اعمال پیش روی جستجوگر قرار بگیرد. اگر در انتشار تصاویر و داستان های شخصی فرزندتان زیاده روی کرده باشید دیگر دست فرزندتان "رو" است. حتا اگر تغییر کرده باشد، گذشته اش با یک جستجوی اینترنتی می تواند در دستان کسانی قرار بگیرد که شما فکرش را هم نمی کرده اید.
شاید قبل از پست کردن هر عکس بهتر باشد به حق کودکانمان فکر کنیم، حق گمنام باقی ماندن، حق تغییر و حق مراقبت از محدوده شخصی، حتا اگر انتشار مختصاتی از این محدوده از دید شما چندان مشکلی نداشته باشد، باز هم فرزندتان می تواند در آینده از شما گله کند که چرا به جای او تصمیم گرفته بوده اید.
این ماجرا درباره خود شما هم صدق می کند. در عصر ارتباطات، شهروندان دنیا می توانند به اندازه ساکنان یک دهکده کوچک از کار هم سر در آورند، مگر این که هشیار باشید. نمونه اش، داستان این نوجوان است که پس از پیدا کردن کار در یک پیتزافروشی در تویتر خود می نویسد: از فردا در این شغل*** مشغول به کار می شوم. و کلمات آب نکشیده ای نثار شغل آینده اش می کند.
زیر تویت او، فردی که قرار بود از فردا رییسش باشد جواب می دهد: "نه خیر، شما همین جا اخراج شدی و باید بی پول و بی کار باقی بمانی!" نوجوان البته ماجرا را ری-تویت می کند: دوستان مثل این که همین جا در تویتر اخراج شدم!
نظرات شما ،مارا در ارائه بهتر یاری می دهد